बहत्तर सालको भुकम्प

गड्गड गड्गड गड्गडाउँदै

थर्थर थर्थर थर्थराउँदै

घरगोठ ढाल्दै, मान्छे मार्दै

मनहरूलाई कायल पार्दै

आयो

भोकमाथि शोक थपेर

शोकमाथि शोक थपेर
त्यो आएको दुई पल

कालको भोज थियो

प्रत्येक निमेषमा ऊ

अघाएको थियो

हरेकले उसलाई आँखाअघि

देखेको थियो

मान्छे कति निर्बल छ भन्दै

खित्का छाडेर हासेको थियो
पहाड बगे, फाँट फुटे

मन फाटे, आँसु बगे

उसले दिएको पीडाले

सबै निराश भए
भत्किए संरचना, भत्किए मन

राज्य निरीह देखियो

योजना लागू भएनन्

एक जोडी कलाकारले

दिनरात जोडे केही मन

मनहरू बन्न अझै बाँकी नै छ

घरहरू बन्न अझै बाँकी नै छ

शिर सगरमाथाझैँ हुन अझै बाँकी छ