अनिशको ज्याकेट

दूध-जेरी खान जाने आशमा
स्लीपिंग ब्यागबाट निस्केर एकै सासमा
आँखा मिच्दै यताउता हेर्छ अनिश
जुरुक्क उठेर कपडा फेर्छ अनिश

लुगा लगाइसकी यताउता फेरि हेर्छ
नजरले सबलाई केर्छ
एकछिन पछि मुख फोरेर भन्छ,
“कहाँ छ मेरो ज्याकेट?”

“त्यो मेरो सुन्तले रंगको ज्याकेट
मलाई नभई नहुने ज्याकेट;
मेरो नाम लेखिएको त्यो ज्याकेट!
केटा हो ! देख्यौ कि कतै त्यो ज्याकेट ?”

अलमल्ल पर्दै, टाउको कन्याउँदै
सुतिरहेको छिमेकीलाई उठाउँदै
कराउँछ, “अरे ओ बसन्ती, तिम्रो सिरानीमा छ कि मेरो ज्याकेट कतै;
झट्टै उठ त ओ बसन्ती !”

बसन्ती, उर्फ बसन्त भर्खर उठेको;
प्याकेट, ज्याकेट केही थाहा छैन पाएको
अनिशलाई हेर्छ, छक्क मान्छ;
“यतै होला, नत्र त्यत्रो ज्याकेट भन त कता जान्छ ?”

जुरुक्क उठेर ऊ पनि
भेट्याएरै छाड्छु ज्याकेट भनी
सिरानी हटाउँछ, स्लीपिंग ब्याग टक्टक्याउँछ
अनिशतिर हेरी चकित मुद्रामा ऊ भन्छ,
“हैन तिम्रो सामान कता चैँ जान्छ ?”

तनाव भइसक्यो अनिशलाई
टाउको कन्याउँदै, कराउँदै उठायो कोठाका सबै मानिसलाई
छिमेकीलाई उठाएर वल्लो गाउँमा आइ
भन्छ, “ज्याकेट खोजिदिनु पर्यो, ए पवन दाइ |”

म पनि आफ्नो ‘ओछ्यान’ हेर्छु
शुन्य हात लाएर पवन दाइलाई हेर्छु
पवन दाइ चाहिँ उठेर हेर्दै रमिता
भन्दै छन् यस्तै (यो कविता जस्तै) भाकामा एउटा कविता |

आधा घन्टा भइसक्यो
दूध-जेरी खान पाइने टाइम गइसक्यो
तर ज्याकेट हात परेन
त्यो सुन्तले रंगको ज्याकेट नभई
अनिशको पाइला बाहिर सरेन |

रन्थनिँदै, आँखा मिच्दै, कपाल कन्याउँदै
“खोजाओ न हो मेरो ज्याकेट,” भन्दै
पुर्पुरोमा हात लाउँछ अनिश
फिल्ड जानै नपाइने भो भन्ठान्छ अनिश !

“भुल्नेको नि हद हुन्छ,” म भन्दै छु
पहिले उसले हराएका सामानका बारेमा सम्झँदै छु
‘भुलक्कड’को उपमा दिइसके पवन दाइले !
भन्दै छन्, “कस्तो याद नगरेको हो अनिश भाइले ?”

‘यहीँ त राखेको थेँ,’ सोच्दै अझै वरिपरि हेर्छ;
ब्यागको पहाड मजैसँग फोर्छ !
त्यै पनि कतै छैन ज्याकेट |
अनिशको नाम भएको, त्यो पातलो, अतुल्य ज्याकेट !

थचक्क बसेर कपाल समाउँदै
महामू्र्ख नै बनाउँछन् कि भन्ठान्दै
हेर्दै गर्दा बाहिरबाट आइपुगे रवि दाइ
मुहारमा मधुर मुस्कान ल्याइ !

सोध्छन् पवन दाइ, “ए रवि, अनिशको ज्याकेट देख्यौ ?”
अनिशले हेर्यो रवि दाइलाई अनि भन्यो,
“पापी दाइ, मेरो ज्याकेट लायौ ? कताबाट आयौ ?”

अक्क न बक्क परेर, पकेटमा लेखेको नाम पढेर,
भने रवि दाइले, “ओहो अनिश, मैले लाएछु तिम्रो ज्याकेट झुक्के’र !”

हासो छर्दै भन्दै छन् पवन दाइ,
“डिपी सरको चप्पल*, अनिश भाइको ज्याकेट
कालिदास हुन्थ्यो अनिश
रवि नआ’को भए लाएर त्यो ज्याकेट !”

(माघ २, २०७२ बिहान ७ बजे श्री वागेश्वरी उ. मा. वि, रिचोकटार, मलेखुको रुम नं. ३ मा भएको घटनामा आधारित |)
*२०७२ पौष ३० मा रोशनराज भट्टराई सरले सुनाउनु भएको कविता | यो कविता त्यही रचनाबाट प्रेरित छ |