I could not find a formula!

I was lazily scrolling down the questions and answers on Quora. When I had first known about that site, it was full of mind-boggling, interesting and informative questions and answers. These days, nice questions are rare and answers are more sarcastic than informative.

So, as I was scrolling down, I received a notification. Someone had requested answer to a question, “What is the formula for excellent essay writing?”

This is a popular question. A lot of people have already answered the question and yet people ask it over and over again. I looked at some of the answers and said to myself, “Why do so many people asking for a formula for writing an essay or an article or a story? And why, despite several answers, they are not satisfied?”

---

My brain began imagining fictional characters and scenes since I was seven. My first story (which has not yet been written on paper) was Shivam: The Sailor, inspired by stickers of ships with the name Shivam (probably the name of the company that produced them) under them. I imagined my stories in my native language Nepali but dialogues in English. And I used to tell them to my imaginary friends. The trend continued for more than five years with many superhero characters: Rakerilisis (Raker = Robotic, Ilisis = Hero; a name I had imagined myself) aka Ram, Vikram, Mike, Richard, Roger and many others.

In school, we were often given “handwriting” homeworks and teachers used to tell something like: “Copy two paragraphs from page number 34 stories”. At the age of twelve, I completely rejected the idea of copying down from the books. I brought the story of Rakerilisis (changing the name to Star Man, the hero) and Mike (the anti-hero) onto my handwriting homework. I was not sure how my teacher would react, but she praised it. I was encouraged.

I wrote more as years passed. I don’t remember most of them, some of the stories were lost before they came to paper and some after being penned. After I read an essay collection from Nagendra Raj Sharma, I started confidently writing essays and that inspired me to blog.

In all these years of writing my heart out, I never looked for a formula. Sharma’s essays had taught me that there is no real formula in writing. The basic structures of essay writing that we were taught in school need not be followed strictly. In a way, I rejected the concept of using formula on free writing.

---

Whenever I hear the word “formula”, I think of Mathematics and I also remember my father and some of my teachers saying, “Formula eases problem solving in Maths in many cases. With the help of formula, we don’t need to repeat the long process of derivation to solve similar problems.” This applied while I studied calculus in high school.

In free writing however, there is no short-cut. You have to go through the same basic process again and again even if you are a recognized writer. You always write for your target audience, you always need some knowledge in what you are writing for credibility, you must always convey a meaningful message you always wait for the response of the readers.

Writers have their own thought-processes and their own styles. Their processes amd styles may not work for others. They can’t even guarantee their process will work for themselves everytime. That’s why I haven’t found a hard and fast rule that applies to everyone. This must be the reason people are not satisfied with the “formula” others give.

The only thing that can help writers succeed is PRACTICE and PATIENCE. Practice makes them better than they were earlier. Patience helps them continue even when they are low. Writing again and again may be the only thing that promotes excellent writing.

**********

Note: First published on Blogger’s World.

भेडा

नेपालको चुनावी सन्दर्भमा “भेडा” शब्द एकदम प्रचलित छ । कुनै बेला सर्वमान्य नेता गणेशमान सिंहले “काठमाडौंंका जनता भेडा हुन्” भन्नुभएको थियो भन्ने सुन्दा सानामा रमाइलो लाग्थ्यो । प्रजातान्त्रिक शक्तिलाई नपत्याएको झोंक थियो सायद उहाँको ।

वैशाख ३१ गते पहिलो चरणको स्थानीय चुनाव सकियो । “भेडा” शब्द फेरि चर्चामा आयो । पहिलेजस्तो नेताको भाषणमा होइन, जनताको सामाजिक सञ्जालको भित्तामा ।

भेडा को हुन् ?

वर्तमान सन्दर्भमा भेडा भन्नाले कांग्रेस, एमाले, माओवादी लगायतका लामो समयसम्म शासन गरेका दलहरूलाई भोट हाल्ने जनता हुन् रे । नयाँ दलहरूलाई भोट हाल्ने (खासगरी काठमाडौंको सन्दर्भमा) चाहिँ भेडा होइनन् रे । मलाई यस्तै भनेका थिए एकजनाले फेसबुकमा । यसरी बुझ्दा मतदानमा सहभागी अधिकांश जनता (म सहित) भेडा हुन् ।

अर्को परिभाषा पनि भेटिन्छ यदाकदा । “राम्रा”लाई भन्दा “हाम्रा”लाई भोट हाल्ने पनि भेडा हुन् । यसमा मेरो विचार के छ भने नि “हाम्रा राम्रा” हरूलाई भोट दिनु सर्वोत्तम हो । तर “राम्रा” जति “हाम्रा” हुन् भन्ने ग्यारेन्टी नभएसम्म जनताले आफ्ना नजिकका (“हाम्रा”) लाई नै भोट हाल्छन् । एउटा उखान छ त, “टाढाको देउता भन्दा नजिकको भूत वेश” ।

पुरानाका विरुद्ध नयाँ

यहाँ नयाँको पनि अपव्याख्या भएको देख्दा छ्क्क पर्छु म त । भर्खर खुलेका दलहरू अनि युवाहरू नयाँ हुन् रे । नयाँ हुन त सोच पनि नयाँ हुनु पर्‍यो नि । तालिवानहरू युवा शक्तिका रूपमा अफगानिस्तानमा देखा परे । तर तिनले पुरातनवादी शरिया कानुनमा जोड दिए ।

नेपालमा भएका “नयाँ” दलहरूमा पनि नयाँपन छैन । बाबुराम भट्टराईको नयाँ शक्ति पार्टीलाई नयाँ ठान्ने युवाहरू छन् यहाँ । भट्टराईको अध्यक्ष बन्ने सपनाको उपज थियो यो पार्टी । भयङ्कर ठूलो सभा गरेर पार्टी घोषणा गरे हाम्रा डाक्टरले ।  हजारौंले वर्ष दिन नपुग्दै पार्टी छाडे । बौद्धिकताको कदर भएन भन्दै थिए ।

दुई महिना अघि बीबीसी नेपालका पूर्वप्रमुख रवीन्द्र मिश्रले घोषणा गरेको तर दर्ता नभएको “साझा पार्टी” सामाजिक सञ्जालमा भाइरल बन्यो । युवाहरूलाई तान्यो पनि । कामनपाको मेयरमा पूर्वसचिवलाई उठायो । झट्ट हेर्दा उनी योग्री देखिए तर ब्यूरोक्रेटहरूलाई जनताले पत्याउने बेला भयो त । हुन त सबैलाई एउटै कित्तामा हाल्नु ठीक नहोला देश बिग्रनुमा कर्मचारीहरूको असक्षमताको ठूलो हात छ भन्ने अधिकांश ठान्छन् । अनि साझा पार्टीको घोषणा अर्को एउटा पार्टी विवेकशीलको विरुद्धजस्तो पनि देखियो ।

विवेकशील-मैले अलि भिन्न होला भन्ने ठानेको दल । भिन्नता देखाएको पनि थियो । टायर बालेर गर्ने आन्दोलनलाई प्लेकार्ड बोकेर, हल्लाखल्लाको विरोध छाडेर मौन विरोध सिकाउने दल । म कति इम्प्रेस्ड भएको थिएँ । स्वास्थ क्षेत्रमा सुधार हुनुपर्ने माग राखेर डाक्टर गोविन्द केसीले अनसन बस्दा साथ दिने पहिलो दल पनि यही थियो । तर त्यही अनसन ताका मैले स्वास्थ सेवा लिन गएका हजारौंले दु:ख पाएको देखें । काठमाडौंका निम्न/मध्यम वर्गीय र बाहिरबाट उपचारका लागि आएका जनताले दु:ख पाउनु जायज हो त भन्ने प्रश्न गर्दा जायज हो भन्ने पनि भेटिए । विवेकशीलले त्यस बेला एउटा आयामबाट मात्रै हेर्यो भन्ने मेरो ठम्याई हो । तर उनीहरू भर्खर पार्टीका रूपमा आउँदै थिए  अनि आन्दोलनको केन्द्रमा पनि थिएनन् । विवेकशील बारे मैले सोचेको पनि थिइन त्यो बेला ।

यसपाली चुनावमा काठमाडौं महानगरको मेयर पदमा २१ बर्षिय रन्जु न्यौपाने “दर्शना” लाई उम्मेदवार घोषणा गर्यो । उनको पहिलो अन्तर्वार्ता हेरिसकेपछि मलाई लाग्यो, “अरू कोही योग्य थिएनन् यो दलमा ?” अनि त्यसमाथि विवेकशीलको नारा, “काठमाडौंलाई फेरि सुन्दरमाडौं बनाउछौं” । काठमाडौं कहिल्यै पनि सुन्दरमाडौं थिएन । काठमाडौं काठमाडौं नै हो र काठमाडौं नै रहनुपर्छ । फेन्सीफुल शब्दको जालमा पार्न त पुरानाले नै जानेकै थिए त । नयाँ कसरी फरक भए ? सपना देखाउन त पुरानाले पनि देखाएकै थिए । गफकै राजनीति गर्ने भए नयाँ-पुरानामा नाम बाहेक अरू के फरक भयो त ?

नयाँ र पुरानामा खासै फरक रहेनछ भन्ने मलाई त्यो दिन थाहा भयो जुन दिन मैले मेयर उम्मेदवारले नसुहाउदो भाषण गरेको भिडियो हेरें । कति कृत्रिम र भद्दा थियो त्यो भाषण । विवेकशीलको मौन राजनीति तोडियो । गालीको राजनीति सुरु भयो । पुराना र नयाँ बिचको खाडल पुरियो । चुनाव अघिको मौन अवधिमा पनि हल्ला गर्न जब विवेकशील चुकेन, म हतास भएँ । नयाँ पनि पुराना जस्तै नै रैछन् । शक्तिमा नपुग्दै नियमको अपव्याख्या गर्न सक्ने दल शक्तिमा पुग्यो भने के होला ? मैले यही सोचेँ ।

पुराना दलमा सबै खराब नै छन् त ?

​एमाले, कांग्रेस, माओवादीमा फटाहा मात्रै छन् भन्ने ठान्छन् टीनएजर्स । नयाँ पार्टीका भविस्य यिनै मा अडिएको छ । हो, माथि पुगेका मिडियामा सधैं देखिने केही नेता खराब छन् जसले इमान्दार मान्छेलाई छायाँमा पारेका छन् । युवाहरूले छायाँमा परेका त्यस्ता मान्छेलाई नदेख्नु नै नेपाली राजनीतिको मूल समस्या हो । तर स्थानीय तह जनताले “हाम्रा राम्रा” मान्छे चिनेका हुन्छन् । अपवाद छाडेर जनताले धेरैजसो सक्षम मान्छे नै छान्छ्न् स्थानीय तहमा । त राम्रा मान्छे चुन्ने जनता भेडा कसरी भए ? केही खराब नेतालाई देखाएर जनता नै भेडा हुन् भन्नू कतिको जायज कुरा हो ?

नयाँहरूले बुझ्नु पर्ने

मेयर, उपमेयर र केही वडा पदमा एकदुई जना उठाउँदैमा विकल्प भइँदैन । यदि नयाँ दलहरूले बनेको “नयाँ” शब्द व्याख्या एकछिन मान्ने हो भने दुईजना नयाँ आएर केही हुँदैन, १६० जना पुराना आएपछि (काठमाडौंको सन्दर्भमा) । अनि जनतालाई भेडा भन्दा त्यसो भन्न हुन्न नभन्ने गणेशमानका पाला देखिका र भर्खर टुसाएका नेताहरुमा त म पटक्कै फरक देख्दिन ।

​के पढेलेखेकाले देश बिगारेका हुन् ?

“पढेलेखेका मान्छेले देश बिगारे ।”–कसैले लेखेको थियो फेसबुकमा । पुस महिनामा देखिएको यो पोस्टको बारेमा घरमा छलफल भएपछि डायरीमा टिपेँ । समाज, कलेज, स्कुल र आफैँलाई नियालेँ अनि फेसबुकमा भेटिएको त्यस वाक्यको पक्षमा केही तर्क निकालेँ । ती तर्क पालैपालो राख्छु । आफूलाई पढेलेखेका मान्छेमा राख्छु । यसो गर्दा म आत्मालोचना पनि गरिरहेको हुनेछु ।
१. पढेलेखेकाले सानातिना काम गर्दैनन् । उनीहरू सानातिना काम देख्दै देख्दैनन् । भन्नलाई काम सानोठूलो हुँदैन भने पनि खाना पकाउने, फोहोर सफा गर्ने, झाडी उखेल्ने जस्ता कामलाई तल्लो स्तरको देख्छन् । केहीले त्यस्तो ठानेनन् भने पनि सकेसम्म पन्छिन्छन् । मोबाइल र सामाजिक संजाल ती कामबाट भाग्न सहयोग गर्ने साथी भएका छन् ।

२. पढेलेखेका मान्छे घमण्डी हुन्छन् । मास्टर्स, पीएचडी गरेका विद्वानहरूले जुन सम्मान पाउँछन्, त्यसले गर्दा ती अभिमानी भइदिन्छन् । पीएचडी गर्ने मान्छेले एउटा विषयको सानो अंशमा विद्वता पाएको हुन्छ । तर ऊ यसरी प्रस्तुत हुन्छ कि यस्तो लाग्छ उसले नजानेको केही छैन । पीएचडी ज्ञानको अन्त्य होइन भन्ने बिर्सेर ऊ ठान्छ, “म जति जान्ने कोही छैन । मैले कसैको कुरा सुन्नै पर्दैन ।”

३. नजानेको कुरा ‘मैले जानेको छैन’ भन्न नसक्नु पनि पढेलेखेका मान्छेको अहमको पराकाष्ठा हो । शिक्षकहरू प्रायः यस्तो विमारीका सिकार छन् । विद्यार्थीमा पनि यो रोग सारिदिन्छन् उनीहरू । यो रोगले शिक्षक र विद्यार्थीलाई एकअर्काबाट टाढिन सहयोग गर्छ । शिक्षक र विद्यार्थी नै एकअर्कालाई विश्वास गर्न सक्दैनन् भने राम्रो पठनपाठन कसरी हुन्छ ?

४. आफूले बिगारेको कुरा पनि अरूले सपार्दिओस् भन्ने ठान्छ्न् पढेलेखेका मानिस । अधिकांश समय अरूलाई गाली गर्दै बिताउँछ्न् । कतिपय बुद्धिजीवीहरू त राजनीतिजस्तो तुच्छ केही छैन भन्छन् तर ताक पर्दा राजनीति आफैं गर्छन् ।

५. पढेलेखेकाले कुरा घुमाउन जान्दछन् । शब्दजालमा माकुराले पुतली फसाएझैं फसाउन उनीहरू माहिर हुन्छन् । नियम पनि उनीहरू नै जान्दछन् अनि नियम बङ्ग्याउन पनि । एकछिन कुनै चोकमा गएर उभिनुहोस्, जानाजान ट्राफिक नियम पालना गर्ने पढेलेखेका मानिस सयौं भेटिन्छन् । सरकारी काम नगर्ने, काम छिटो गराउन घुस दिनेहरू पनि पढेलेखेका मान्छे नै हुन् ।

आफूलाई सधैं सही र अरूलाई सधैं गलत देख्ने, अरूका कुरा सुन्न नचाहने, आफ्नो ज्ञान सीमित भए पनि सर्वज्ञ ठान्ने पढेलेखेकाहरूकै कारण हामीले दु:ख पाएका हौँ भन्ने निष्कर्ष पो निकालेँ मैले त । सहमत हुनुहुन्छ ?

बहत्तर सालको भुकम्प

गड्गड गड्गड गड्गडाउँदै

थर्थर थर्थर थर्थराउँदै

घरगोठ ढाल्दै, मान्छे मार्दै

मनहरूलाई कायल पार्दै

आयो

भोकमाथि शोक थपेर

शोकमाथि शोक थपेर
त्यो आएको दुई पल

कालको भोज थियो

प्रत्येक निमेषमा ऊ

अघाएको थियो

हरेकले उसलाई आँखाअघि

देखेको थियो

मान्छे कति निर्बल छ भन्दै

खित्का छाडेर हासेको थियो
पहाड बगे, फाँट फुटे

मन फाटे, आँसु बगे

उसले दिएको पीडाले

सबै निराश भए
भत्किए संरचना, भत्किए मन

राज्य निरीह देखियो

योजना लागू भएनन् 

एक जोडी कलाकारले

दिनरात जोडे केही मन

मनहरू बन्न अझै बाँकी नै छ

घरहरू बन्न अझै बाँकी नै छ

शिर सगरमाथाझैँ हुन अझै बाँकी छ

​बाह्र सत्ताइस कविता

बिहान सबेरै उठेर
हतार हतार हिँड्यो केटो

परीक्षा दिन भनी ।

‘ढिलो हुन्छ होला,’ ऊ सोच्छ ।

रिङ्गरोडमा उडेको धुँवा हेर्दै,

बानेश्वर पुग्ने गाडी कुर्दै,

‘कसरी समयमा पुग्ने होला?”

सोच्छ घडी हेर्दै ।
भाग्यले साथ दियो,

एउटा माइक्रो आयो

धुम्बाराहीदेखि बानेश्वर जाने ।

चार मिनेटमा चाबेल पुर्‍यायो

अनि सुरु भयो जाम

गाडीहरूको अद्भूत जाम !

धुवाँ उडाउँदै उभिएका गाडी

लस्कर लागेर एकअर्कालाई धुँवा दिँदैछन्

चुरोट पिउने साथीहरूले चुरोट बाँडेझैँ ।

‘तिनीहरूको फोक्सो दह्रो हुँदो हो,’ ऊ गम्छ

‘यस्तो धुँवा धुलो खप्न

धुँवा पहिल्यै भरिएको छ !’
कछुवा गतिमा गाडी अघि बढिरहेछ

आफूभित्र धुलो भरिरहेछ !

दम बढ्यो केटोको

झ्याल खोल्ने कि नखोल्ने

अलमलमा पर्छ ।

झ्याल खोले पनि नखोले पनि

धुलोले आखिर फोक्सो भरेकै छ ।
जाम खुल्यो पन्ध्र मिनेटमा !

खुलेकै त होइन

ट्रकले छोड्यो बाटो थोरै ।

गयो माइक्रो अघि

केटोले बाटो देख्यो

बाटो बाँकी थिएन

हिलोमा गाडी गुड्दैथे

अनि देब्रेपट्टी एउटा डोजर

मेलम्चीको पानी आउने पाइप

बिछ्याएपछि

बाटो पुर्दैथ्यो ।
साढे छ बजे पुग्यो बानेश्वर

पुग्न अझै थियो शंखमुल

हिँड्दा हिँड्दै देख्यो एउटा पुल

आकाशे पुल

नभए पनि हुने ठाउँमा 

बानेश्वर चोकमा पुल बनेन

तर थापागाउँ जाने बाटोमा बनेछ !

आवश्यक भएको ठाउँमा

जेब्रा क्रस पनि राम्रो रहेनछ !
फोटो खिच्न हुन्थ्यो

मोबाइल रहेनछ !

सेन्टर नै अजिब

ब्याग बिल्डिङ बाहिर राख्नुपर्ने

मोबाइल पनि त्यैँ

घरै राख्नु बेस भनेर छोडेको घरमै !
लमकलमक हिँड्दै

पुग्नै लाग्दा शंखमुल पुल

बोलायो कसैले !

रहेछ एन ओल्ड फ्रेन्ड फ्रम लिभरपुल

“ओहो अबिन !” भन्दै

लामो कुरा गर्न नपाउँदै

एक्जाममा पुग्न ढिलो हुन्छ भन्दै

स्यँस्याँफ्याँफ्याँ गर्दै पुग्यो

एक्जाम हलमा !
मिति लेख्दा कपीमा

बाह्र-सत्ताइस पो रैछ

बेमतलब, बेकार

जाममा फसेर,

बीस मिनेट लम्केर

प्रश्न सजिलै परे

त्यसै दु:ख पाको हरे !

Monthly Feature 16: Midnight in Paris

The exam schedule came unexpectedly. There was not a month to study and I had no notes. I took risk. I wrote and wrote and wrote on my notebooks. After two weeks, I was fatigued. I decided to watch Midnight in Paris. 
The movie was in my watch list for about a month. And it absolutely refreshed my mind from the first second. The beauty of Paris and the light humour changed my mood, made me more energetic.

The best thing is Gil’s travels from 2010 to 1920s presenting the debate of better present versus better past. I am not writing much about the movie. I just want to share a couple of quotes from the movie (Source: IMDb).

This one is when Gil meets Hemingway for the first time.

Gil : Would you read it?

Ernest Hemingway : Your novel?

Gil : Yeah, it’s about 400 pages long, and I’m just looking for an opinion.

Ernest Hemingway : My opinion is I hate it.

Gil : Well you haven’t even read it yet.

Ernest Hemingway : If it’s bad, I’ll hate it because I hate bad writing, and if it’s good, I’ll be envious and hate all the more. You don’t want the opinion of another writer.

And this is the one which I had previously shared on Facebook as well.

Nostalgia is denial – denial of the painful present… the name for this denial is golden age thinking – the erroneous notion that a different time period is better than the one one’s living in – it’s a flaw in the romantic imagination of those people who find it difficult to cope with the present.

In the end, Gil realises that people feel the past was golden because we think our present is painful. But if we look at the lives of  people in the past, their own lives were not easy. (For Gil 2010 was painful than 1920s in the beginning, when he is in 1920s, he knows that people thought Renaissance was the golden age.)

Director: Woody Allen

Rating: 9/10

(P.S.:​I have been busy for some months now. First there was a month long field tour. Then the report writing and then exams. I am in the middle of my exams but the immediate cause I have not been able to read or write anything on WordPress is the internet connection.)

श्रापित देउता

उहिले यस भूमिमा
देउताले मानवलाई चार वर्णमा बाँडेर
गरि खाओ भनेथे रे
विद्यामा दक्खल राख्ने ब्राह्मण भए रे
युद्धमा अब्बल क्षत्रिय;
पशुपाल र व्यापारी वैश्य
अनि सबै वर्णका सहयोगी
शुद्र थिए रे
कर्म अनुसार वर्ण हुने
व्यवस्था गरेका थिए रे

ज्ञानलाई स्वार्थको भुमरीले छेक्यो
वीरले जित्दै गए,
महत्वाकांक्षाले छोप्दै आयो
व्यापार बढिरह्यो,
लोभ झन्झन् चढिरह्यो
सेवकले आफ्नो काम
चुपचाप,
हेपिएर,
पेलिएर गरिरह्यो

ब्राह्मणले आफ्ना असक्षम सन्तान
राजाले आफ्ना हीन उत्तराधिकारी
व्यापारीले आफ्ना दुर्गुणी छोराछोरी
शुद्र बनेको देख्न सकेनन्
देउताको डर हट्दै जाँदा
ब्राह्मणका सन्तान रहे ब्राह्मण
राजाका उत्तराधिकारी भए राजा
व्यापारीका छोराछोरी व्यापारी
शुद्रका सन्तति शुद्र नै रहे
बुद्धि भए पनि ती ब्राह्मण हुन सकेनन्
योद्धा भए पनि ती क्षत्रीय बन्न पाएनन्
व्यापार मात्र पनि गर्न पाएनन्
देउता पुराणका पानामा सीमित
त्यो युगमा
वर्ण व्यवस्थाको आफ्नै व्याख्या गरेर
माथिल्लो वर्णले शोषण गरिरहे

देउता टुलुटुलु हेरिरहे
धर्म हारिरह्यो
अन्याय बढिरह्यो
कर्म मरिरह्यो
पुराणका देउतालाई कसले मान्ने ?
भए सबै आफैँ नै जान्ने !
ब्राह्मणले बाँढ्न छाडे असल ज्ञान
राजाले शासन,
व्यापारीले लुट मच्चाइरहे
रोइरहे पीडितका मन

मिथक बनेका देउता
आकाशमा बसेर
धर्तीमा भएको अन्याय हेर्छन्
उनीहरू हेर्न मात्रै सक्छन्
किनकी
उनीहरू श्रापित छन् !
वृन्दाहरूका पतिव्रता आँसु बहँदा
ती टुलुटुलु हेर्थे !
ताराहरूका छलिएका मनहरू रुँदा
ती बेवास्ता गर्थे !
एकलव्यहरू माथि अन्याय भइरहँदा
ती आँखा चिम्लन्थे !
त्यसैले आज ती मिथक बन्दा पनि
टुलुटुलु हेर्न मात्र सक्छन् !
वेदना स्वर हरपल सुनेर पनि
बेवास्ता गर्न मात्र सक्छन् !
सामाजिक अव्यवस्था देखेर पनि
आँखा चिम्लन मात्र सक्छन् !
किनकी ती श्रापित छन् !

तर
दुखेका मनहरू एकदिन जाग्नेछन्
अन्याय गर्नेहरू भाग्नेछन्
न्याय र ज्ञानको उज्यालोमा
मानिसहरू ती जागेका मनहरू हेर्नेछन्
उनीहरूले त्यस दिन देउता देख्नेछन्
बुझ्नेछन्
देउता आकाशमा होइन
धर्तीमा बाँच्दछन् !
आकाशका देउता भने
धर्तीमा टुलुटुलु हेर्नेछन्
किनकी
ती सदाका लागि श्रापित छन् !